Kleuren van je hart
Door: Theo
Blijf op de hoogte en volg Theo en Johan
30 Maart 2006 | Nederland, Koolwijk
Nog nooit heb ik zo erg de drang gehad terug te kijken naar het ongeluk als de laatste dagen.
De fietstocht naar Santiago de Compostela en het afsluiten hiermee van een vervelende periode hebben hier natuurlijk alles mee te maken.
Vandaag precies drie jaren geleden -30 maart 2003- werd het letterlijk en figuurlijk zwart voor mijn ogen. Op die bewuste zondagavond werd een val van de zolder mij bijna fataal.
De eerste tijd bleef het zwart.
Het herstel verliep moeizaam, de vooruitzichten waren niet best. Wanneer je zo lang op bed moet blijven met dergelijke toekomstbeelden, probeer je alles op een rij te krijgen. Die tijd heb ik veel gedacht aan mijn zus Tonnie, ik heb haar levenslessen ter harte genomen, vertrouwen en geloof in de toekomst, niet opgeven en positief zijn. Haar heeft het niet geholpen, maar ik heb de draad weer kunnen oppakken. Hoewel zij niet lijfelijk bij ons vertrek zal zijn, is zij zeker in onze gedachten.
Na een half jaar tobben, ging het geleidelijk de goede kant op.
Zwart werd lichter.
Veel steun heb ik in die tijd gehad van familie, vrienden, kennissen, mijn fysiotherapeut en collega's. Hun bezoek, telefoontjes, kaartjes en hun medeleven heb ik zeer prettig gevonden.
Ook mijn gezin heeft mij altijd gesteund, met name Jannie, haar onbegrensde liefde en zorgzaamheid zijn van onschatbare waarde geweest voor mijn herstel.
Ook wil ik mijn huisarts Alfons Olde Loohuis bedanken. Ik ben blij met zijn gave om vertrouwen te geven en zijn eerlijkheid. Hij merkte een kleine maand na het ongeval op dat voor hem, na het zien van de foto's, de puzzel in elkaar viel. Voor hem en voor ons werd toen de ernst van het ongeval duidelijk. Nog steeds staat hij altijd klaar met goede adviezen en geeft hij je vertrouwen in een goede afloop.
In het eerste halfjaar werd mij regelmatig gevraagd of ik nog wel kon fietsen, lopen, werken. In die tijd groeide bij mij de wil te bewijzen dat ik niet afgeschreven was. Ik besloot om, zodra het fysiek kon, naar Santiago te fietsen.
Jannie was daar in het begin niet blij mee, maar kreeg wel in de gaten dat dit voor mij belangrijk was, zij gaf mij daarom alle steun. Gelukkig reageerde broer Johan dat hij wel mee wilde fietsen.
Ruim een jaar na het ongeval ben ik naar het revalidatiecentrum Visio-Het Looerf in Apeldoorn geweest voor onderzoeken.
Drie dagen ben ik in het instituut voor blinde en slechtziende geweest.
Niet de onderzoeken, maar wel de ontmoetingen met mensen met een veel grotere visuele handicap (verschillende mensen die van de ene op de andere dag blind werden),maakte veel emoties bij mij los.
Toen ik daar verbleef besefte ik welk geluk ik heb gehad.
Het laatste jaar gaat het goed, alles wordt stabiel; gemeente Oss heeft ontzettend meegewerkt om mij in een andere baan te laten slagen.
Mijn opzet is om die last van de afgelopen drie jaar bij de historisch plek, Cruz del Ferro, af te gooien en dan opgewekt het laatste stukje naar Santiago fietsen.
Het doel is daar natuurlijk de kathedraal van Santiago de Compostela.
De toekomst ziet er wit uit.
Toen ik dit schreef stond ik stil bij een liedje van Frank Boeyen,"denk niet wit, denk niet zwart; denk in de kleuren van je hart".
Ik ben vast van plan wanneer ik de El camino de Santigo fiets de kleuren van mijn hart te volgen.
groeten Theo.
De fietstocht naar Santiago de Compostela en het afsluiten hiermee van een vervelende periode hebben hier natuurlijk alles mee te maken.
Vandaag precies drie jaren geleden -30 maart 2003- werd het letterlijk en figuurlijk zwart voor mijn ogen. Op die bewuste zondagavond werd een val van de zolder mij bijna fataal.
De eerste tijd bleef het zwart.
Het herstel verliep moeizaam, de vooruitzichten waren niet best. Wanneer je zo lang op bed moet blijven met dergelijke toekomstbeelden, probeer je alles op een rij te krijgen. Die tijd heb ik veel gedacht aan mijn zus Tonnie, ik heb haar levenslessen ter harte genomen, vertrouwen en geloof in de toekomst, niet opgeven en positief zijn. Haar heeft het niet geholpen, maar ik heb de draad weer kunnen oppakken. Hoewel zij niet lijfelijk bij ons vertrek zal zijn, is zij zeker in onze gedachten.
Na een half jaar tobben, ging het geleidelijk de goede kant op.
Zwart werd lichter.
Veel steun heb ik in die tijd gehad van familie, vrienden, kennissen, mijn fysiotherapeut en collega's. Hun bezoek, telefoontjes, kaartjes en hun medeleven heb ik zeer prettig gevonden.
Ook mijn gezin heeft mij altijd gesteund, met name Jannie, haar onbegrensde liefde en zorgzaamheid zijn van onschatbare waarde geweest voor mijn herstel.
Ook wil ik mijn huisarts Alfons Olde Loohuis bedanken. Ik ben blij met zijn gave om vertrouwen te geven en zijn eerlijkheid. Hij merkte een kleine maand na het ongeval op dat voor hem, na het zien van de foto's, de puzzel in elkaar viel. Voor hem en voor ons werd toen de ernst van het ongeval duidelijk. Nog steeds staat hij altijd klaar met goede adviezen en geeft hij je vertrouwen in een goede afloop.
In het eerste halfjaar werd mij regelmatig gevraagd of ik nog wel kon fietsen, lopen, werken. In die tijd groeide bij mij de wil te bewijzen dat ik niet afgeschreven was. Ik besloot om, zodra het fysiek kon, naar Santiago te fietsen.
Jannie was daar in het begin niet blij mee, maar kreeg wel in de gaten dat dit voor mij belangrijk was, zij gaf mij daarom alle steun. Gelukkig reageerde broer Johan dat hij wel mee wilde fietsen.
Ruim een jaar na het ongeval ben ik naar het revalidatiecentrum Visio-Het Looerf in Apeldoorn geweest voor onderzoeken.
Drie dagen ben ik in het instituut voor blinde en slechtziende geweest.
Niet de onderzoeken, maar wel de ontmoetingen met mensen met een veel grotere visuele handicap (verschillende mensen die van de ene op de andere dag blind werden),maakte veel emoties bij mij los.
Toen ik daar verbleef besefte ik welk geluk ik heb gehad.
Het laatste jaar gaat het goed, alles wordt stabiel; gemeente Oss heeft ontzettend meegewerkt om mij in een andere baan te laten slagen.
Mijn opzet is om die last van de afgelopen drie jaar bij de historisch plek, Cruz del Ferro, af te gooien en dan opgewekt het laatste stukje naar Santiago fietsen.
Het doel is daar natuurlijk de kathedraal van Santiago de Compostela.
De toekomst ziet er wit uit.
Toen ik dit schreef stond ik stil bij een liedje van Frank Boeyen,"denk niet wit, denk niet zwart; denk in de kleuren van je hart".
Ik ben vast van plan wanneer ik de El camino de Santigo fiets de kleuren van mijn hart te volgen.
groeten Theo.
-
01 April 2006 - 21:35
Rian En Huub:
Na het lezen van dit stukje werd ik helemaal stil, moest het even laten bezinken. Knap zoals je verteld hoe je na de eerste donkere tijd toch weer wat licht zag, en daarna de mooiste kleuren weer kon zien. Ook heel lief en teder zoals je Jannie en je kinderen in het zonnetje zet. Gooi daarginds de last zo ver als de steen rijkt van je af en kijk op de terugreis naar alle mooie,levende en stralende kleuren. -
02 April 2006 - 14:44
Mari:
zoals je ziet Theo heb ik het gevonden
groetjes mari -
03 April 2006 - 12:08
Mariken:
mijn reactie is vooral: WAUW!
Heel veel succes Theo.
Ik wens je alle mooie kleuren van de wereld! -
04 April 2006 - 16:37
Kees En Miny:
z'n mooi en warm bericht doet menig hartje van kleur veranderen. We hebben vandaag ook namens jullie een kleurrijk bloemetje bij Tonnie gezet. -
04 April 2006 - 17:40
Joyce En Willy:
hai theo
wat heb je dit ontzettend goed verwoord en omschreven.
Ik vind het ontzettend goed van je dat je deze stap gaat nemen en ik denk dat je er straks met veel plezier naar terug kijkt.
Het is idd ook zonde om te treuren en niet te genieten maar dit moet je dan wel kunnen, het is makkelijker gezegt dan gedaan.
het is heel fijn dat je een prettige omgeving hebt en een fijne vrouw en kinderen die onvoorwaardelijk achter je staan en je steunen.
geniet daar van, maar dat doe je al, dus eigelijk overbodig om te zeggen.
ik ben benieuwd welke kleuren je straks gaat tegenkomen wanneer je de El camino de Santigo fietst.
we zullen hiervan uit schaijk de site in de gaten houden en met je meedenken, dat fietst vast een stuk makkelijker hihi.
gr joyce en willy -
05 April 2006 - 08:03
Lilian Koetje:
Wat een prachtig verhaal, ik wist niet dat er achter deze voorgenomen fietstocht zo'n verhaal schuilde. Nou de bedjes staan klaar in Limburg voor jullie !!! Op 30 april de eerste pitstop van jullie pelgrimstocht.
Heel veel succes met de voorbereidingen.
De menu-wensen geven jullie maar door aan Jeanine. Nou tot 30 april !!!
Groetjes moeder van Jeanine. -
05 April 2006 - 19:14
Wilma:
theo, ook ik werd even stil na het lezen van dit verhaal. het is knap en moedig geschreven. ik ben ervan overtuigd dat de tocht gaat lukken.
groetjes en succes -
05 April 2006 - 21:19
Bart En Hanny:
Als ik dit zo lees en terug denk aan hoe ik je toen in Ede in het ziekenhuis aantrof heb ik veel bewondering voor je.
Je bent altijd zo positief gebleven met nog steeds de zelfde humor.
Knap zo als jij steeds de grenzen van je kunnen verlegde en de manier waarop je je beperkingen accepteerde. met als bekroning deze pelgrimstocht.Theo we wensen je veel succes en doorzettingsvermogen maar dat heb je wel in je. Voor nu
nog een goede voorbereiding en we komen je zeker uitzwaaien -
07 April 2006 - 14:12
Willemien:
Theo, een perfecte verwoording wat jij nu op papier gezet hebt. Het is allemaal zo waar als een huis; als je positief in het leven blijft staan, ondanks tegenslagen en ontberingen, dan kan het geluk toch naar je toekomen. Dat geluk heb jij, wat dit betreft gekregen en ben je ver boven jezelf uitgerezen, als een ster. Na jou verhaal gelezen te hebben over "de compostella"- vallende sterren - is het misschien ook geen toeval dat je daar naar toe gaat; alleen ben jij geen vallende! Wij wensen jullie samen heel veel geluk op jullie reis naar santiago en dat alle "sterren" met jullie mee mogen reizen! -
11 April 2006 - 14:49
Jacqueline Buys:
beste theo en johan ik wens jullie het alle beste op de fietsreis.
Toen ik dat stukje las van je zus Tonnie moets ik even een traantje weg pikken, zij was namelijk mijn buurvrouw waar ik heel veel kwam en inderdaad het was een vrouw met wilskracht.
Hoe jong ik toen ook was tijdens haar ziektebed ik had veel wardering voor haar.
Ik zal even zeggen wie ik ben.
Deze site gaat rond omdat Johan ik het wielrenclubje van mijn man Ewald zit.
Groetjes en succes,Jacqueline -
22 April 2006 - 19:24
Annie H.:
theo toen ik dit stukje las ,dacht ik weer effe terug aan die onzekere en spannende tijd.hoe zou het met theo gaan,hoe komt hij eruit, hoelang gaat het duren,hoe kon dit gebeuren,waarom moet theo dit nu over komen,allemaal vragen waar we op sommige wel antwoord kregen maar die ene niet.als ik dit lees bedenk ik me ook maar weer eens wat lig ik toch soms te zeuren, als er weer iets tegen zit, kijk naar theo, het is soms zeer moeilijk om ergens uit te komen maar ik neem theo voortaan maar als voorbeeld wat een kracht wat een doorzettingsvermogen. Zelf ben ik ook eens van de hooizolder gevallen net een dag voor mijn broer zijn bruiloft( 22 jaar geleden),waar ik getuige mocht zijn, ik dacht,klote.maar ik bedenk me nu nog maar eens wat voor een geluk ik heb gehad het enigste was een grote buil op mijn hoofd en een"hersen"schuddinkje dagje liggen en dan voorzichtig er weer tegen aan . theo ik bewonder je kracht en ik hoop dat je het geheel met deze reis een stuk kunt afsluiten.En ik weet zeker dat je zus tonnie je afentoe een zetje in de rug zal geven als het effe wat moeilijker gaat. zet hem op (vooral ook je helm),je kunt het, toi toi, goede reis en kom weer goed terug.en maak op tijd het licht uit(!) -
27 April 2006 - 18:16
Willebrord Van De Wiel:
Theo, je wees me deze week bij het gedag zeggenop het werk nog op deze tekst. Omdat we allebei nagenoeg hetzelfde hebben meegemaakt ging bij mij de film ook weer draaien. Als je maar aand het einde van de tunnel maar weer een klein lichtpuntje ziet, maar vooral wilt zien, dan wordt dat ook vanzelf groter. Zoveel groter dat je daaruit kracht en energie put die je daarvoor nog nooit had gekend. Dat brengt je verder in het leven en geeft het ook meer inhoud.
Die reis gaat lukken omdat je de belangrijkste reisverpakking hebt meegenomen: een vrolijk hart. -
29 April 2006 - 18:20
Geert En Maria:
Heel stil werden we onder het lezen van je verhaal, heel knap hoe je dit beschrijft,we waren er erg door ontroerd.
Bewondering en respect hebben we voor jou Theo, maar ook voor Jannie.
Jou positieve instelling en doorzettingsvermogen zijn fantastisch.
Volg de kleuren van je hart, naar Santiago de Compostela en kom weer veilig thuis. -
01 Mei 2006 - 18:49
Yvonne:
Na het lezen van dit bijzonder emotioneel verhaal besef je weer hoe je leven er ineens anders uit kan zien.Knap om toch weer alles in positieve energie om te kunnen zetten, en dan dit te kunnen ondernemen.Jannie ik wens jou , Theo en de kinderen veel geluk voor de toekomst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
